دلی که نیست حـسینـیۀ غـمت دل نیست           بـدون حُـب تو ایـمان خـلق کـامل نیست

هزار شکر که بر دوش ما تمامی عـمر           به غیر بیـرق تو بیـرقی حـمـایـل نیست

بـریـده‌ام ز هـمه تـا رسـم بـه درگـاهـت           چنان که عقـربۀ دل بجز تو مایل نیست

به راه عـشق تو باید که جـان فـدا کردن           اگر چه جان جهان در ره تو قابل نیست

به تـیغ پـیک اجـل بـوسـه می زنم آن دم           که روح و جان مرا جلوۀ تو شامل نیست

چنان که نـار بـسوزد تـمـام قامت چوب           دل بدون تو را جز شراره حاصل نیست

همای اوج سعـادت به بام اوست همیشه           هرآنکه در همۀ عمر از تو غافل نیست

تو آن جهاد کبـیـری که نیـست مانـنـدت           که راه توست حقیقت که راه باطل نیست

به جای دوش پیمبر نشسته‌ای تو به نیزه           چه شد که رأس تو را غیر تشت منزل نیست